Boodschap van de natuur?

Terwijl ik vanmorgen met Chaos in het park liep, dwarrelden deze twee veertjes die nog aan elkaar vast zaten, naar beneden. Als in een ritmische dans, bij de uiteinden in elkaars verlengde, draaiden en daalden zij totdat zij de grond raakten. Op de grond neergekomen lagen zij uitwaaierend als de vleugels die op mijn rug staan en nog steeds aan elkaar vast.

Ik pakte de veren op in de hoop dat zij aan  elkaar vast zouden blijven zitten. Heel even, voor een kort moment was dat ook zo, maar al snel waaide één veertje van mijn hand af. Ik keek nog om me heen om te zien waar het veertje terecht gekomen was, maar tot mijn verbazing zag ik ‘m niet meer. Ik wilde net het andere veertje ook wegblazen toen ik mijn hand omdraaide en zag dat de eerste veer aan de rug van mijn hand was blijven hangen. Ik legde de veren naast elkaar op mijn handpalm en blies. Maar in plaats van weg te dwarrelen bleven zij op mijn hand. Ik blies nogmaals en hoewel de veren over elkaar heen tuimelden bleven zij ieder aan een vinger hangen.

Zo zijn zij de gehele weg naar huis blijven hangen. Eén op de nagel van mijn duim en één aan het topje van mijn wijsvinger. Zonder dat ik ze vasthield bleven ze hangen.

Ik kon  natuurlijk denken “ja…en???” en er geen verdere gedachten over hebben er geen waarde aan hechten en doorgaan met mijn dag. Echter de laatste tijd ben ik al  gefascineerd door witte veren die ik op diverse plekken zie liggen. Zelfs op plekken waar ik geen veren zou verwachten. Mijn filters staan dus al echt méér open wat veren betreft.

Maar als dit soort dingen op je pad komen, moet je het ook wel willen zien. Er voor open staan en er van genieten.

Zit er een ‘boodschap’ achter het zien van de veren? Of is dat onzin? Ik weet het niet. Ik wil graag geloven dat er een boodschap in schuilt. Welke dat is weet ik (nog) niet precies, maar het geeft me een rustgevend gevoel, of misschien is het wel een vorm van geruststelling.

Dus ‘placebo-effect’ of niet, dat maakt voor mij niet uit. Ik word er blij van.