Onzichtbaar

Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!

Deze uitspraak heb ik in mijn jeugd vaak genoeg gehoord. Het gaf mij, al heel jong, de boodschap dat ik vooral niet moest opvallen. ‘Gewoon’ zijn en doen zoals de meute. Maar ik voelde me altijd  ‘anders’ en dat werd bevestigd doordat ik werd gepest. Met mijn bril, met mijn haar, met mijn kleren en met de grote, donkere moedervlek op mijn neus. Er was altijd wel  iets dat niet ‘in orde’ was.

En thuis voelde ik me ook niet gewenst en niet geliefd. Ik wilde het liefst onzichtbaar zijn!

Gek genoeg was ik door mijn gedrag alles behalve onzichtbaar. Zeker in de leeftijd van de middelbare school. In die periode zou ik het liefst willen dat de aarde mij zou opslokken. Overweldigend vond ik het. En juist in die periode ging ik tegen de stroom in. Toen iedereen George Michael (Wham) leuk vond, vond ik juist Andrew Ridgley geweldig; als anderen links gingen, ging ik rechts en waar zwart geroepen werd  riep ik wit. Ik ging met iedereen in discussie, gewoon om ‘de andere kant te belichten’, een tegenstem laten horen.

Ik kwam op voor anderen die doelwit werden van . Maar ik kwam niet voor mezelf op. Nee ik zakte steeds verder in drijfzand weg. Hoe harder ik “bewoog”, hoe meer ik vast zat.

Ik “bewoog” door over alles in discussie te gaan, op te komen voor anderen, mijn mening botweg te verkondigen en ondertussen zakte ik dieper en dieper weg in het drijfzand van onzekerheid.

Als ik dan een sprong maak naar het heden, waar ik vandaag een gesprek had met een vriendin. Ik zit zó lekker in mijn vel. Ik voel me goed en ik heb vandaag wat fantastische complimenten gekregen over mijn persoonlijkheid. Complimenten waar ik trots op ben, omdat het écht is om wie ik ben en wat ik uitdraag.

En met die vriendin besprak ik dat ik op deze werkplek complimenten krijg over hoe ik in het team sta en hoe ik dingen aanpak, terwijl ik op mijn vorige werkplek verguist werd vanwege diezelfde eigenschappen.

Als leerkracht in het onderwijs waar ik werk en als coach vind ik het belangrijk om de kinderen en cliënten te laten nadenken over de dingen waar zij goed in zijn en/ of waar zij trots op zijn.

Ik weet niet goed of ik dat belangrijk vind, omdat ik dat vanuit mijn jeugd niet ken of juist omdat ik weet wat de kracht er van is nu ik het wel ken. Dat doet er misschien ook niet toe. Wat ik inmiddels weet is dat onzichtbaarheid niet bestaat, al doe je nog zo je best, dus waarom zou je energie steken in het nastreven van iets onmogelijks, terwijl het in de spotlight zoveel leuker kan zijn.

Mijn onbewuste wist dat misschien al lang, waardoor ik me toch liet horen (zowel verbaal als ook non-verbaal (in uitstraling, houding, keuzes van kleding/muziek/ sport e.d.)

Als je kunt zijn wie je diep van binnen écht bent en daar om gewaardeerd wordt, dan weet je dat je op de juiste plek bent!