Zien wat vlak voor je is

Gisteren in het park, tijdens de ochtendwandeling met de hond, was ik onder de indruk van de gevolgen van de storm(en) van afgelopen week. Omgevallen bomen, bij de stam gespleten bomen, afgebroken takken en toch zo sereen op het moment dat ik daar liep. De natuur lijkt zich achteraf helemaal niet bezig te houden met wat ‘geweest’ is.

Ik was ondertussen oplettend bezig met waar ik liep om met droge voeten aan het einde van het onverharde pad te komen. In de verte kijkend en inschattend waar ik het beste mijn voeten neer kon zetten. Daardoor zag ik niet  wat er pal vóór mij was. Om geen reden in het bijzonder stond ik ineens stil en dat was maar goed ook, want als ik één stap verder had gezet zou het uitstekende twijgje zeker in of tegen mijn oog terecht zijn gekomen. Nu slechts op minder dan één centimeter er vanaf.

Toen ik verder liep bedacht ik me dat ik niet alleen ver vooruit moet kijken, maar ook moet zien, genieten en opmerken wat er dichtbij is. Het verschafte mij ook diepere inzichten (waar ik verderop nog iets over zal schrijven), maar vooral heb ik de rest van de wandeling genoten van wat ik ook vlakbij zag.

Echter toen ik vanmorgen in datzelfde park liep met de hond en het halverwege de wandeling behoorlijk begon te regenen, met daarbij een koude striemende wind, liep ik te mopperen op het Nederlandse weer en op die #&@!..regen. Toch was er een moment dat ik moest terugdenken aan mijn inzichten van gisteren. Dat was gelijk ook het moment waarop de regen en kou mij minder stoorden. Natuurlijk was ik nog steeds nat en koud, maar door het inzicht van gisteren kon ik ook hier beter mee omgaan.

Genieten van wat dichtbij is gaat namelijk wat mij betreft niet alleen over de mooie dingen van het leven. Het leven is namelijk niet altijd alleen maar leuk en mooi. Zo bewees de regen en kou mij. Ook voor de minder mooie en misschien ook wel lelijke, harde, zware dingen in het leven heb ik waardering. Daar haal ik veel levenslessen uit.

Het takje dat gisteren bijna mijn oog had geraakt gaf mij het diepere inzicht dat het niet alleen maar gaat over kijken waar je loopt. Het gaat ook over zien wat er nu in je leven is. De mooie en lelijke dingen. En waarderen waar dit over gaat. Waarderen welke ervaringen je er door opdoet. Waarderen welke lessen je eruit kunt trekken, zodat je in de toekomst wellicht andere keuzes kan maken. Waarderen welke positieve effecten er zijn van alles wat er in je leven is.

Zo heb ik zelf nu een ‘verbouwing’ van mijn benedenverdieping achter de rug, die in plaats van een paar weken nu al 9 maanden loopt. Natuurlijk heb ik dat niet alleen maar ervaren als geweldig en leuk. Integendeel. Het heeft me echter wel laten zien dat ik voor mezelf opkom wanneer ik dat nodig vind en op een manier die ik waardig vind voor mezelf en de ander. En ook weet ik nu dat ik meer geduld kan opbrengen dan ik voor mogelijk had gehouden. En natuurlijk ben ik blij met het eindresultaat.

In het verleden heb ik geschreven over het hebben van doelen om na te streven en dat is eigenlijk kijken in de verte. Daar sta ik nog steeds achter. Echter na gisteren realiseer ik me nog meer dat het niet gaat om het behalen van dat doel, maar om de weg daar naartoe. Wat men (ook ik) vaak doet is een doel stellen, daar op af stevenen, het aanpassen en/ of behalen en vervolgens direct een nieuw doel stellen.

Wat is eigenlijk het doel van een doel behalen?