Dankbaar

De inspiratie voor het schrijven van stukjes/ teksten voor de blog op mijn website en socials komen vanuit mijn dagelijks leven, vanuit ervaringen, gevoelens en gedachten die mij bezig houden.

Afgelopen weekend hield ik een feestje te ere van mijn 50^e verjaardag. Dat was eigenlijk in december, maar toen zat ik nog volop in de puinhopen van mijn verbouwing. Nu alles in huis weer op orde is wilde ik toch niet helemaal voorbij gaan aan het feit dat ik deze bijzondere leeftijd heb bereikt.  

Al weken geleden ben ik begonnen met wat boodschappen in huis te halen, zodat ik niet alles tegelijk hoef te doen. Dat is heel fijn qua tijdsplanning en tegelijkertijd zorgde het er ook voor dat ik al wel weken lang ‘bezig’ ben met die dag. Niet zozeer organisatorisch, maar wat mij vooral bezig hield was wie er allemaal zouden komen en hoe het zou zijn om de mensen uit mijn verschillende ‘werelden’ samen bij elkaar te zien.

Natuurlijk wist ik wie ik uitgenodigd had en dat is geen garantie voor het daadwerkelijk op komen dagen van de mensen. Ik realiseerde me ineens dat ik veel vrienden heb die niet dezelfde waarden hebben m.b.t. planning, tijd en nakomen van afspraken als ik zelf. Dat op zich is al interessant om eens uit te pluizen, maar niet  voor dit moment in dit stuk.

Wat bedoel ik met verschillende ‘werelden’? Tot nu toe waren de contacten die ik heb opgedaan met mensen vaak gebonden aan de situatie waar ik hen heb leren kennen. Mensen op het werk, mensen van het sporten. De laatste tijd zijn er twee mensen geweest uit mijn vriendenkring die niet meer alleen op die ene plek in mijn leven behoorde, maar waarbij het meer ging verweven op verschillende plekken. Wellicht dat ik er daardoor in mijn hoofd mee bezig was m.b.t. mijn feestje.

Hoe zou het zijn om iedereen bij elkaar in één ruimte te hebben. Elkaar slechts kennend van de verhalen die ik heb verteld.

Zelf ben ik (met natuurlijk enige nuanceverschillen) op alle plekken wel hetzelfde dus ik maakte me geen zorgen over of men mij op een andere manier zou zien dan zij van mij gewend zijn.

Ik houd er niet van om gastvrouw te zijn en ’s middags hield de praktische kant mij ineens meer bezig dan ik zou willen en tegen de tijd die ik op mijn uitnodiging had gezet naderde, speelden ineens oude gedachtes en onzekerheden op. En toen er op de aanvangstijd nog niemand was, was ik even terug in de tijd toen ik jong was en dacht dat ik niet leuk genoeg was om mee bevriend te zijn.

Gelukkig heb ik dat heel snel van mij af kunnen schudden. Ik ben niet meer dat onzekere meisje en ook niet afhankelijk van anderen om te bepalen hoe ik mij voel. Ik zette dus mijn playlist van Spotify lekker hard aan en stond te dansen in mijn nog lege woonkamer.

Sommige vrienden hebben afgezegd, anderen kwamen later dan gepland en anderen kwamen precies op het moment dat ik had verwacht dat zij er zouden zijn. En alles was oké.

Het was een heel leuk en fijn samenzijn waaruit blijkt dat mijn werelden niet zo gescheiden zijn als ik dacht.

Achteraf heb ik iedereen bedankt voor zijn/ haar aanwezigheid en kreeg ik van één vriendin een appje terug met de tekst: “Leuke mensen heb je om je heen!”. En dat is precies hoe ik het ervaar. Iedereen met zijn eigenheid is een toevoeging in mijn leven en daarvoor voel ik alleen maar grote trots en dankbaarheid.

Wellicht spreek ik dit soort dingen niet verbaal makkelijk uit, maar het schrijven gaat mij beter af. Het is daardoor niet minder gemeend.