Tekortschieten

Recent is mijn vader overleden. In een korte tijd (minder dan 3 maanden) ging hij van een gezonde, vitale man, naar iemand die geen toekomst meer zag met het vooruitzicht dat hij had. Terecht, want er was ineens heel veel veranderd. Dat zal ik jullie besparen, want dit stuk gaat niet over hem, maar over mij.

In de periode van zijn ziekbed was ik absoluut gezegend met hele  fijne collega’s om mij heen en een directie die mij alle vrijheid  gaf.  Ik voelde daarom de ruimte om te doen wat ik nodig had, waar ik mij goed bij voelde of wat er spontaan moest gebeuren. Ik heb veel tijd met mijn vader kunnen doorbrengen, mooie herinneringen kunnen maken, afscheid kunnen nemen en alles wat verder hieromtrent op mijn pad kwam, kunnen laten gebeuren. Ik ben veel op mijn werk geweest. Ik sta voor de klas en de kinderen zijn enorm onbevangen en spontaan en dat hielp mij door een heleboel moeilijke momenten heen.

Inmiddels is het 2 maanden na zijn overlijden en loop ik op het werk aan tegen zaken die niet (meer) op orde zijn. Ik ben goed in plannen en meestal ook in het uitvoeren van mijn planning, maar het voelt nu alsof ik telkens weer achter de feiten aan blijf rennen. Niet een beetje, maar een volledige marathon. Telkens als ik denk iets op orde te hebben, plopt er iets anders op dat daar uit voortkomt of dat ‘ook nog’ gedaan moet worden. Tijdens gesprekken over dit soort zaken, zaken die nog gedaan moeten worden of die zijn blijven liggen, word ik emotioneel als het over de periode van november en december gaat. Ik heb een enorm gevoel van falen, van tekortschieten.

Rationeel gezien vind ik dat onterecht en toch kan ik het nu nog niet van me afschudden.

Ik voel een enorm verantwoordelijkheidsgevoel over dingen die ik belangrijk vindt. Dat vind ik mooi en wil ik ook graag zo houden, echter nu zijn twee van die belangrijke dingen in een soort conflict gekomen. Beiden hadden mijn aandacht nodig. Zowel mijn werk als mijn vader. En begrijp me goed….als ik het opnieuw zou moeten doen, zou ik het niet anders doen. Ik heb ervoor gekozen om wel elke dag naar mijn werk te gaan en na schooltijd/ werktijd snel naar huis om de hond uit te laten, wat eten naar binnen te werken en dan in de auto springen om naar mijn vader te gaan. Een uur in de auto, een bezoek van soms slechts 45 minuten (vanwege de bezoektijden) en dan weer een uur terug in de auto. In het weekend en in de tijd dat hij in het hospice verbleef, was ik er langer. Het werk ging door, het bezoek nam veel tijd in beslag en mijn huishouden ging ook door. Het kostte veel energie, maar ik deed het uit liefde. Liefde voor mijn werk en liefde voor mijn vader. Achteraf gezien was het gekkenwerk, maar wat mij betreft was er geen keuze voor ofwel het één ofwel het ander. Beiden moest doorgaan.

Fysiek was ik op plekken, maar mentaal was ik hoofdzakelijk op één plek. En dat merk ik nu, want er zijn dus dingen onvolledig op mijn werk. Het voelt als falen dat ik nu achter de feiten aanloop.  Ik ben zelf degene die mij dit gevoel oplegt. Ik weet dat ik dit gevoel binnenkort van me af kan zetten, maar op dit moment overheerst het gevoel van tekortschieten.

Ik wilde ook dit verhaal delen, omdat ik vaak te horen krijg dat ik zo sterk ben of dat mensen denken dat het allemaal ‘regenbogen een eenhoorns’ zijn in mijn leven (oftewel: het kabbelt lekker voort). Ieders leven bevat tegenslagen, ook mijn leven en ook ik moet dingen overwinnen. In dit geval mijn negatieve gedachten van tekortschieten. Niemand kan dit voor mij doen en een ander kan niets zeggen dat mij uit deze spiraal helpt. Dat moet ik echt zelf doen en ik ben er van overtuigd dat me dat spoedig gaat lukken.