Regisseur over de film in je hoofd

Door allerlei gebeurtenissen m.b.t. mijn huis deze week kreeg ik opnieuw de bevestiging van een aantal inzichten die eigenlijk een open deur zijn. Ondanks mijn levenservaring en ondanks mijn persoonlijke ontwikkeltraject van de afgelopen jaren zijn er toch van die valkuilen in het leven waar je gemakkelijk in zou kunnen stappen.

Mijn benedenverdieping had door een lekkende leiding flink wat waterschade. Hoeveel? Tja dat ontdek je gaandeweg steeds meer. Hoe meer je weghaalt, hoe meer gebreken en schade tevoorschijn komt. Ik zat vorige week nog in het begin van deze ontdekkingstocht. Ik wist al dat het de leiding betrof en ook nog eens niet zo gemakkelijk te repareren én ik wist dat mijn laminaatvloer volledig verwijderd zou moeten worden. Daar was echt geen expert voor nodig, daar het water op allerlei plekken tussen de planken door omhoog kwam en er inmiddels in een week tijd al schimmel begon te ontstaan op diverse plekken.

Ik was enorm gespannen over wat er mogelijk, wellicht, misschien, eventueel voor ellende tevoorschijn zou komen als die laminaatvloer eruit zou gaan. Horror beelden van overal zwarte, stinkende schimmel met een putlucht en hardnekkigheid om het weg te krijgen. Mijn spanning werd groter en groter en het liefst zou ik hebben ‘gestruisvogeld’, oftewel: kop in het zand en doen alsof het er niet is. Natuurlijk is dat volledig onrealistisch, maar ik zag echt als een berg op tegen het moment dat die vloer eruit zou gaan. Op die dag, nog voordat de werklui zouden komen, barstte ik uit in een enorme huilbui. Mijn hele lijf stond strak van de opgebouwde spanning, over dát wat er dus mogelijk onder zou kunnen zitten.

Het moment was daar. De eerste planken waren er in een paar minuten uit. Ik durfde niet te kijken, maar zat in de tuin te staren in een boek. Na zo’n twintig minuten ben ik eens gaan kijken en wat schetst mijn verbazing? Ten opzichte van mijn horror gedachten viel het allemaal best wel mee. Natuurlijk was het nat en vies en het stonk ook echt wel wat, maar in mijn hoofd had ik het zóveel groter gemaakt. De werkelijkheid was te overzien. Het was behapbaar. Nu kan ik met meer vertrouwen kijken naar het werk dat er echt wel allemaal moet gebeuren, maar nu vanuit een realistisch oogpunt. Dát wat er werkelijk is en dat wat er echt gedaan moet worden.

Dit is slechts één voorbeeld van wat ‘wij mensen’ doen in ons hoofd. We bedenken allerlei scenario’s over wat er mogelijk zou kunnen gebeuren, wat anderen zouden kunnen denken, hoe een situatie mogelijk zou kunnen aflopen. En op zich is er natuurlijk niets mis mee om wat vooruit te kijken, om te bedenken waar je mogelijkerwijs rekening mee moet of kan houden, echter…de scenario’s die ons langdurig bezig houden zijn meestal niet de meest positieve. Allerlei horrorbeelden en doemscenario’s zorgen ervoor dat we een onrealistische angst hebben voor toekomstige gebeurtenissen.

Als je dit in je hoofd laat gebeuren en het zich alleen in je hoofd afspeelt, maak je het misschien groter dan het hoeft te zijn. Wanneer je het deelt met anderen kunnen zij je ondersteunen, geruststellen en indien nodig ook troosten. Wanneer er anderen betrokken zijn in jouw negatieve gedachten, (bijvoorbeeld als je je steeds afvraagt of anderen ‘iets’ van jou vinden) kunnen zij deze gedachten bevestigen of ontkrachten. Wanneer je uitspreekt wat je bezighoudt blijft het vaak kleiner dan wanneer het in je hoofd blijft ronddraaien én je krijgt een realistischer scenario.

Over wat maak jij je eigen scenario’s? Wat kun je nu al doen om jouw doemscenario een ander einde te geven? Heb je daar moeite mee? Een coach kan jou op weg helpen.