Twee kanten

Ik hoor vaak de uitspraak dat er twee kanten aan een verhaal zitten. Meestal wordt daarmee gerefereerd aan het feit dat er twee personen (of meer) betrokken zijn bij een situatie en dat beiden deze situatie vanuit een ander oogpunt bekijken.

Nu ondervind ik aan den lijve dat het ook anders kan zijn. Eén situatie, één persoon, twee kanten.

Ik heb een rationele kant die kan meegaan in de situatie, de beslissing bij de persoon kan laten die daar over gaat en daar ook begrip voor heeft en zelfs volmondig akkoord mee is.

En ik heb een emotionele kant die helemaal in de war is, verdrietig wordt en het liefst wil vasthouden aan het denkbeeld (het wishfull thinking) van het ideaal plaatje (dat er eigenlijk in het echt niet is).

Deze twee kanten strijden in mij voor aandacht. Een beetje alsof ik een duveltje op mijn ene schouder heb en een engeltje op mijn andere schouder. Alleen zijn dit beiden geen duveltjes of engeltjes, maar allebei “Noëlle”.

Bovendien is er niet één kant die méér of juist minder kloppen. Beiden verdienen de aandacht. Beiden hebben gelijk.  En dat maakt het juist ‘fucked-up’. (sorry, maar ik heb er geen andere woorden voor).

Ik zal ruimte houden voor beide kanten in het proces van verwerken en het proces van zorgen voor mezelf.

Ik realiseer me dat dit klinkt als een  soort van open einde in een boek en dat is misschien ook precies wat het is. De lezer (of in dit geval ikzelf) kan zelf nog bedenken wat de uiteindelijke uitkomst gaat zijn. Welke kant krijgt voorrang? Of misschien blijft het wel een wisselwerking en blijf ik soms op het ene spoor en soms op het andere spoor.

De tijd zal het leren!