Actie – reactie

Plotseling had ik een wens, nee een drang om te willen schrijven. Ik wist alleen niet wat.  “Ga gewoon beginnen. Schrijf wat er in je op komt en dan zal het vanzelf gaan” hoorde ik van de andere kant van de tafel. Nou…dat denk ik niet! Dus ging ik op zoek, opende mijn computer en typte wat woorden in Google in om mee te beginnen. Ik wilde dat het diepgang zou hebben, maar waarover kun je met diepgang schrijven? Over mijn (kern)waarden? Heb ik al eens gedaan. Over tegenstellingen? Hm, dat is waar ik nu mee bezig ben in mijn kleuterklas en zou ik best wat over kunnen schrijven. Bijvoorbeeld over tegenstellingen in mijn gevoel. Toch merkte ik dat dit niet de juiste invalshoek was om over te schrijven nu.  Patstelling dan? Die ervaar ik momenteel wel op een bepaald gebied in mijn leven, maar het is te vroeg om daarover te schrijven. Ik Google nog even door. Ik Google het woord ‘inspiratie’ en ineens is daar een kriebel om op door te gaan. Wat is inspiratie, waaruit haal ik inspiratie, kun je inspiratie oproepen en wat levert het me op? 

Inspiratie is heel persoonlijk en kan uit alles komen.  Uit religie, de natuur, een herinnering, acties, een persoon, een geur, een foto of zelfs een enkel woord. Inspiratie kan voor iedereen anders zijn en kan zelfs voor één persoon verschillend zijn in diverse situaties. Ik las ergens de definitie: “de persoonlijke bezieling waaraan een mens uitdrukking wil geven”. Dat vind ik mooi omschreven.  

In dit geval haalde ik inspiratie uit het woord zelf en van daaruit ontstonden gedachten, overdenkingen, woorden en (nieuwe) ideeën om tot dit verhaal te komen. Ik ben bewust op zoek gegaan naar inspiratie om te schrijven omdat ik in mijn lijf de drang voelde. Ik ben er dankbaar voor dat ik diverse uitingsvormen ken voor het omgaan met mijn gevoel. Schrijven (soms verhalen, soms gedichten, soms appjes) vind ik makkelijker dan het gesproken woord. Geschreven taal vind ik rijker om te omschrijven wat er in mij omgaat en ik kan er beter over nadenken voordat het “er is” ten opzichte van het gesproken woord.  

Soms haal ik inspiratie uit de acties van andere mensen. Soms in positieve zin en soms wat minder florisant. Door anderen kan ik een beter mens zijn, of juist mijn minder aardige kant naar voren laten komen. Actie, reactie.  

Wat ik heel mooi vind is wanneer inspiratie onzichtbaar werkt, maar zichtbaar gemaakt wordt. Dat zal ik uitleggen. Als ik aan inspiratie denk, gaat het vaak over waar ik zelf iets aan heb. Hoe ik bijvoorbeeld tot schrijven kom. Dingen die mij inspireren om iets te doen, die mij aanzetten tot actie. Echter werkt het natuurlijk ook andersom. Mijn acties kunnen een inspiratie zijn voor anderen. Een wens om hetzelfde te doen, of juist totaal het tegenovergestelde. Door mijn actie(s) zien wat er bij henzelf mogelijk is. Een soort toekomstperspectief. Het zijn acties die ik doe, waar ik niet bewust bezig ben om anderen te inspireren. Het gebeurt gewoon. De onzichtbare werking dus. Wanneer wordt dit nu zichtbaar gemaakt dan? Simpelweg door gesproken taal…doordat de ander het met mij deelt. Tegen mij zegt: “doordat ik jouw boksles zag,wilde ik lid worden” of “ik wil net zo zelfverzekerd zijn als jij” of “ik zou willen dat ik ook zo voor mezelf kon opkomen”. Als deze mensen niets zouden zeggen, zou ik niet weten dat ik hen geïnspireerd heb. Dat is dan ook weer de kracht van het gesproken woord. 

En inmiddels ben ik dus, zoals de tip was, gewoon aan het schrijven gegaan en kwam dit onderwerp daar uit voort. Ik corrigeer niets achteraf. Het verhaal gaat de lucht in zoals de eerste opzet is geschreven. Bewust. En ik hoop hiermee eenieder die dit leest te inspireren om na te denken over dit onderwerp. Wie inspireerd jou en heb je dat diegene al eens verteld? En zou het kunnen zijn dat jij anderen inspireert. Wees er trots op.